Zazdrośnice - Eric-Emmanuel Schmitt

Zazdrośnice - czyli jak niszczą nieokiełznane emocje, dlaczego Julia cytuje Szekspira oraz jakim przerysowaniem rzeczywistości jest dojrzewanie.

Przewrotnie zacznę od autora i zastrzegam, że to, co napiszę nie będzie obiektywne. Eric-Emmanuel Schmitt, to moja wielka słabość od czasów młodości. Jednak książką, która mnie uwiodła, nie była osławiona powieść Oskar i Pani Róża, ale Pan Ibrahim i kwiaty Koranu.

To, co niezmiennie zachwyca mnie w prozie Schmitta, to balzacowanie. Przez ten niezbyt szczęśliwie sformułowany neologizm, rozumiem kreślenie portretu psychologicznego tworzonych przez siebie postaci. Jest to wspólny rys obu francuskich pisarzy, choć każdy formuje ten portret po swojemu.

Tym razem, Schmitt również mnie nie zawiódł. Sylwetki czterech nastoletnich przyjaciółek, nakreślone na tle współczesnego francuskiego społeczeństwa są rzeczywiste i jeśli ktoś ma w najbliższym otoczeniu takie nastoletnie dziewczyny, bardzo bliskie.

Akcja powieści przedstawiona jest w formie pamiętników pisanych przez główne bohaterki oraz sms-ów, którymi się wymieniają. Takie zestawienie podkreśla narastający brak szczerości oraz rozdźwięk między wzajemnymi zwierzeniami przyjaciółek, a ich rzeczywistymi intymnymi przeżyciami, którymi dzielą się tylko z pamiętnikiem/czytelnikiem.
Ten brak szczerości, który według mnie stanowi parawan ochronny przed zazdrością i krytyką przyjaciółek, powoduje narastanie niedomówień, zawiązywanie intryg i co za tym idzie, dramatyczne decyzje bohaterek.
To wszystko wkomponowane w codzienność nastolatek i klasyczne dylematy dojrzewania. Myślę, że cenna lektura dla rodziców nastoletnich dziewczyn oraz dla nich samych. Pozwala na zmianę optyki...

Czy przyjaźń przetrwała próbę: "mężczyzna"? Jaki los nakreślił autor młodym bohaterkom powieści? Zachęcam do przeczytania.


Informacje:
Autor: Eric-Emmanuel Schmitt
ISBN:  978-83-240-3536-6
Wydawnictwo: Znak literanova
Ilość stron: 144 Opis wydawcy: Nienawidzę miłości. Pragnę się buntować przeciwko niej. Jeśli kochać oznacza cierpieć, przestać być panem samego siebie, zostać niewolnikiem, to ja nie chcę kochać.
Wolę uderzać. Wolę prowokować.
Pragnę pokoju, nie wojny. Jednak gdyby okazało się, że to nieuniknione, prowadziłabym wojnę.

Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe – cztery przyjaciółki od serca, na zawsze. Od dziecka zwierzały się sobie ze wszystkiego, dzieliły każdą radością i smutkiem. Wierzą, że miłość przemija, lecz przyjaźń jest wieczna. Jednak gdy Raphaëlle zaczyna korespondować z chłopakiem, z którym spotykała się Julia, więzi łączące cztery przyjaciółki zostają wystawione na ciężką próbę…

W swojej najnowszej książce Eric-Emmanuel Schmitt sprawdza, do czego jesteśmy zdolni, gdy zawładnie nami zazdrość i uraza. Jak cienka linia dzieli miłość i nienawiść, przyjaźń i zemstę?

Niemiecki bękart - Camilla Läckberg

Niemiecki bękart - czyli o tym, że przeszłość potrafi upomnieć się o swoje, co znaczy Ignoto militi oraz dlaczego czasem warto dać się porwać salsie.

Pozycja autorstwa szwedzkiej pisarki Camilli Läckberg. Książka stanowi część sagi o Fjällbace (niewielkiej nadmorskiej miejscowości), w której dochodzi do tajemniczych, często mrożących krew w żyłach zdarzeń.
Akcja powieści dzieje się we współczesnej Szwecji. Autorka wyraziście kreśli nam obraz lokalnej społeczności, przybliżając rzeczywistość głównych bohaterów. Ale to osadzenie we współczesności jest złudne. Pozornie nie związane ze sobą wydarzenia okazują się połączone ze sobą, stwarzając wraz z kolejnymi rozdziałami swoisty efekt domina, a wspólny mianownik dla nich stanowi mroczna tajemnica z głębokiej przeszłości.
Erika, pisarka i młoda mama, postanawia rozprawić się z demonami dzieciństwa i wśród rzeczy swojej zmarłej matki znajduje tajemniczy medal nadawany przez hitlerowskie Niemcy. Człowiek, którego prosi o pomoc w rozwiązaniu zagadki tej kontrowersyjnej pamiątki, ginie kilka dni potem, a to pociąga za sobą kolejne wydarzenia.
Okazuje się, że policja pomijając historyczne niuanse, nie jest w stanie wyjaśnić obecnych zbrodni, dopiero upór Eriki (który ma o tyle większą siłę, że jest żoną policjanta) przynosi efekt w postaci wyjaśnienia zagadki.

Obrazowo i przystępnie opowiedziana historia, która trzyma w napięciu, a jej dodatkowym atutem jest wielowymiarowość.
Z jednej strony współcześni bohaterowie, osadzeni w znanych nam realiach. Dzięki temu wyjątkowo łatwo zidentyfikować się z nimi. Podobne obawy i problemy (urlop tacierzyński, rodzina patchworkowa, czy poczucie zagubienia/osamotnienia po przejściu na emeryturę), to kwestie, które przecież często pojawiają się w naszym otoczeniu.
Z drugiej strony mroczna historia II wojny światowej, wraz z dalekimi grzmotami neonazizmu. Trudne wybory, dramatyczne zdarzenia nakreślone na tle Szwecji w latach czterdziestych.

Szczerz mówiąc była to pierwsza książka tej autorki, po którą sięgnęłam, ale jestem przekonana, że nie ostatnia. Dlaczego - wartka, urozmaicona akcja, gdzie wyjaśnienie zagadki kryminalnej zdeterminowane jest przez odkrycie tajemnicy sprzed kilkudziesięciu lat. Ciekawie przedstawiona codzienność w Szwecji - mnie na przykład zachwycił zwyczaj (celebrowany również jeszcze w Polsce) zwyczajowego podejmowania gości kawą. Trzeci aspekt, to podjęta w książce tematyka tolerancji, różnic, dyskryminacji. Tę lęki i wątpliwości, które tak często w ostatnich latach stają się naszym udziałem.

W ramach sagi  ukazały się następujące powieści autorki:
Księżniczka z lodu
Kaznodzieja
Kamieniarz
Ofiara losu
Syrenka
Latarnik
Fabrykantka aniołków
Pogromca lwów



Informacje:
Autor: Camilla Läckberg
ISBN:  978-83-8015-551-0
Wydawnictwo: Czarna owca
Ilość stron: 568 Opis wydawcy: Jakie tajemnice z przeszłości mogą tłumaczyć dzisiejsze złe postępki? Dlaczego matka Eriki Falck wśród rupieci na strychu zachowała hitlerowski medal? To pytanie nie daje spokoju Erice, która postanawia odwiedzić emerytowanego nauczyciela historii, aby dowiedzieć się czegoś więcej o tym medalu. Jednak mężczyzna zachowuje się dziwnie, nie potrafi odpowiedzieć na jej pytania, a dwa dni później zostaje zamordowany.

Camilla Läckberg zręcznie splata współczesne wydarzenia z przejmującą opowieścią o losach młodej Szwedki żyjącej w pierwszej połowie lat czterdziestych ubiegłego stulecia. Szwecji udało się uniknąć losu sąsiedniej, okupowanej Norwegii, a społeczeństwo szwedzkie było podzielone na tych, którzy pomagali swoim pobratymcom, i tych, którzy sprzyjali niemieckim okupantom.
Saga kryminalna Camilli Läckberg osiągnęła światowy sukces czytelniczy. To nie tylko mroczne thrillery, ale również doskonałe powieści obyczajowe, znakomicie oddające klimat współczesnej szwedzkiej prowincji. Od lat zajmują czołowe miejsca na europejskich listach bestsellerów. Książki Läckberg przetłumaczono na ponad 35 języków. Jesienią 2011 roku rozpoczęły się zdjęcia do międzynarodowej produkcji filmowej „Morderstwa we Fjällbace”, osnutej na kanwie jej powieści.
Camilla Läckberg, jedna z najciekawszych szwedzkich pisarek, uznawana za mistrzynię skandynawskiego kryminału. Jest także autorką książeczki dla dzieci i dwóch książek kulinarnych.

Harpie Joanna Chmielewska

 Harpie - czyli na jakich obcasach biega wielkanocna palemka, dlaczego nikt nie chce karmić Marcinka, a także o alternatywnych sposobach użycia kija do krykieta.

Znani, wiernym czytelnikom Pani Chmielewskiej, Bieżan i Górski stają wobec zagadki wyjętej żywcem z Sherlocka Holmes’a . Bogata, ale bardzo uciążliwa staruszka wraca do kraju na łono bardzo dalekiej rodziny deklarując  chęć wspólnego zamieszkania (co budzi zgrozę krewniaczek) oraz uszczęśliwienie ich ogromnym bogactwem po swojej śmierci. Niecałą dobę po spisaniu testamentu ginie w tajemniczych okolicznościach w domu spadkobierczyń. Pozornie prosta sprawa, okazuje się zagmatwana i zupełnie nietypowa. Motyw miały wszystkie osoby przebywające w budynku, a nie tylko gospodynie, główne podejrzane wydają się nie przejmować sytuacją i zajmują się głównie prawieniem sobie nawzajem złośliwości, a na życie najmłodszej z nich najwyraźniej ktoś czatuje. 

Harpie, to jedna z moich ulubionych pozycji Joanny Chmielewskiej. Lekkie pióro, płynnie i wielowątkowo rozwijająca się akcja, wcale nieoczywiste zakończenie - to cechy, które można spotkać w prawie wszystkich książkach autorki. To, co uwiodło mnie w tej powieści, to wyrazistość postaci. Doskonale skrojone i opisane, niektóre z marginesem przerysowania (patrz: Marcinek, Wanda Parker) są pełnokrwiste i wielowymiarowe. Sarkazm Melanii, obśmiany stereotyp Polaka w Ameryce w postaci Wandy Parker (nie mylić z obraźliwym), chorobliwa i wstydliwie ukrywana chciwość Felicji sprawiają, że jest to łakomy kąsek dla amatorów tego typu literatury.




Informacje:
Autor: Joanna Chmielewska
ISBN:  978-83-274-2514-0
Wydawnictwo: Olesiejuk
Ilość stron: 334 Opis wydawcy: Czy tytułowe harpie mają coś wspólnego z mitologią grecką? Co łączy je z Dorotką Pawlakowską i czy brały udział w zabójstwie majętnej staruszki? Czytelnik znajdzie tu liczne intrygi, zawikłane śledztwo, a także historię miłosną. Bohaterowie nieustannie popadają w tarapaty i muszą rozwiązywać skomplikowane zagadki.

Tytułem wstępu, czyli informacje porządkowe

Mimo, że ten blog jest dopiero w powijakach, chciałabym pokrótce opisać, jak ma wyglądać. Idea jest prosta - to, w szerokim rozumieniu, pisanie o książkach z ograniczoną odpowiedzialnością. To z o.o. polega na tym, że poruszam temat maksymalnie subiektywnie. Nie jestem filologiem, nie silę się na rolę krytyka, bo nie mam do tego, ani podstaw teoretycznych ani fundamentu doświadczenia.
Natomiast, jeśli chodzi o zakres, to marzy mi się naprawdę szeroki rozmach - recenzje, przybliżenie sylwetek autorów, omówienia filmów, które powstały na podstawie książek, targi książki, promocje książek oraz spotkania autorskie oraz eventy związane z książką.

Najstarsza prawnuczka - Joanna Chmielewska

Najstarsza prawnuczka – czyli o tym, jaki sekret skrywała Matylda, dlaczego Dominika nie wyszła za policjanta oraz jak przygotować kandyzowane owoce.

Joanna Chmielewska po raz kolejny tworzy rzeczywistość, z którą nie sposób się rozstać aż do zakończenia książki
(a i później trudno od razu ochłonąć). Tym razem, na kanwie zapisków zawartych w dwóch, zupełnie różnie prowadzonych pamiętnikach, wraz z bohaterami poznajemy sagę rodzinną obejmującą okres: od końca XIX w. do lat współczesnych. Opowieść osadzona w realiach historycznych, gdzie fakty konkurują z najśmielszymi domysłami
z romansem w tle.

Jak zawsze w przypadku autorki - tajemnice, zbrodnie, a nawet domniemane pochodzenie w prostej linii od Napoleona, opisane z ogromną dbałością o zachowanie realiów oraz szczegóły. I jak zwykle z dużą dawką humoru.

Od klasycznych powieści Joanny Chmielewskiej, odróżnia ją odejście od klasycznej formy kryminału w stronę wątków historycznych. Pod tym względem, książka przypomina mi powieść tej samej autorki: „Przeklęta bariera”. Mimo zupełnie innej formuły, obie powieści w ciekawy sposób przedstawiają XIX-wieczne realia.

Informacje:
Autor: Joanna Chmielewska
ISBN: 978-83-274-2503-4
Wydawnictwo: Olesiejuk
Ilość stron: 368 Opis wydawcy: Sielski polski dworek, jak na swoje czasy zbyt wyemancypowana właścicielka, zaginiony napoleoński skarb, zapomniana kryjówka, jeden trup…

Ta historia to nie kryminał z rodziną w tle, lecz odwrotnie – saga rodu osnuta na tle sensacyjnej opowieści. Do tego oczywiście nieodłączne poczucie humoru z nutką autoironii – znak firmowy autorki.